Nog niet zo lang geleden draaide mijn leven op topsnelheid. Overdag rende ik van meeting naar meeting; ’s avonds scrolde ik mijn telefoon leeg in een poging bij te blijven. Toen goede vrienden vroegen waar mijn rust en “joy” was gebleven, moest ik nadenken – en schrok ik van het antwoord.

Niet lang daarna trok ik mijn wandelschoenen aan en liep zonder doel het bos in. Het was vroege ochtend: mistflarden tussen de dennen, vogels die zich weinig van mijn agenda aantrokken. Ik ademde diep in, voelde mijn hartslag zakken en merkte hoe mijn gedachten één voor één stiller werden. Tussen die stilte borrelde een nieuw inzicht op: als ik me hier zó snel beter voel, waarom werk ik dan nog steeds vooral binnen vier muren?

Ik begon vaker te wandelen en neem nu vrienden, collega’s en kleine teams mee. Ik merk dat gesprekken buiten sneller naar de kern gaan – alsof bomen beter kunnen luisteren dan kantoormuren. Het idee voor nieuw initiatief was geboren.

En de naam? Daar moet ik David Attenborough voor bedanken. Door hem zag ik ik papegaaiduikers – puffins – die loodrecht van hoge kliffen het water in doken, met gemak onder het oppervlak manoeuvreerden en weer opsteigden met een snavel vol vis. Hun speelsheid én veerkracht raakten me. Point Puffin staat daarom voor een omkeerpunt. Een plek om tot rust te komen, te versterken en met een nieuwe focus weer uit te vliegen.

Sindsdien is Point Puffin mijn manier om mensen en organisaties eenzelfde adempauze te gunnen: naar buiten gaan, vertragen, heroriënteren en weer opgeladen terugkeren. Wat begon met één wandeling is uitgegroeid tot coachingstrajecten, retreats en inspiratiedagen, maar de kern blijft onveranderd: